O rachunkowości

y na finansowanie realizowanych przez kredytobiorcę przedsięwzięć, których celem jest odtworzenie, modernizacja lub powiększenie wartości majątku trwałego, jak również zakup wartości niematerialnych i prawnych bądź nabycie udziałó

O rachunkowości Nie prowadź księgowości samodzielnie, skorzystaj z pomocy doświadczonego biura rachunkowego

Definicja kredytu inwestycyjnego

Kredyt inwestycyjny ? kredyt bankowy przeznaczany na finansowanie realizowanych przez kredytobiorcę przedsięwzięć, których celem jest odtworzenie, modernizacja lub powiększenie wartości majątku trwałego, jak również zakup wartości niematerialnych i prawnych bądź nabycie udziałów w przedsiębiorstwach lub długoterminowych papierów wartościowych.

Warunkiem uzyskania kredytu inwestycyjnego jest pozytywny wynik prowadzonej przez bank analizy ekonomiczno-finansowej kredytowanego przedsięwzięcia inwestycyjnego. Udzielając kredytów inwestycyjnych, bank zwykle wymaga udziału własnego przedsiębiorstwa, co redukuje ryzyko kredytowe ponoszone przez bank. Większe kredyty inwestycyjne często mają formę kredytów konsorcjalnych.

Kwota kredytu może zostać przekazana kredytobiorcy od razu w całości. Kredyt inwestycyjny może także być wypłacany w transzach lub mieć formę linii kredytowej. W pierwszym przypadku uruchamianie kolejnych transz jest zwykle warunkowane spełnieniem zobowiązań umownych. W drugim przypadku ? linii kredytowej ? umowa kredytowa nie precyzuje obowiązujących terminów i kwot wypłat środków.

Kredyt inwestycyjny udzielany jest na ogół na dłuższe okresy, a schematy spłat mogą być następujące:

równe raty kapitałowe, co jest równoważne malejącym ratom sumarycznym, gdyż odsetki są naliczane od coraz niższego kapitału;
równe raty sumaryczne (raty annuitetowe).

W zależności od umowy z bankiem, istnieje też możliwość jednorazowej spłaty kapitału w dacie zapadalności kredytu (ang. bullet repayment) lub przyjęcie nieregularnego schematu spłat kapitału, ustalonego indywidualnie dla danego kredytu.

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Kredyt_inwestycyjny


Co to jest PTU?

Podatek od towarów i usług, PTU (ang. Value Added Tax, VAT) ? podatek od wartości dodanej, podatek pośredni, pobierany na każdym kolejnym etapie obrotu towarami lub usługami (podatek obrotowy), którego konstrukcja zakłada brak kaskadowego nakładania się podatku poprzez zastosowanie mechanizmu odliczenia podatku pobranego w poprzednich etapach obrotu.

W Polsce został wprowadzony przez ustawę z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50). Jednak konieczność harmonizacji polskiego prawa podatkowego z prawem UE zmusiła polskiego ustawodawcę do uregulowania tej kwestii w nowej ustawie o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054).

Twórcą koncepcji tego podatku był niemiecki przedsiębiorca Carl Friedrich von Siemens, który w swoich pracach z 1920 roku wyłożył jego ideę1, ale powszechnie za twórcę VAT uważany jest francuski ekonomista Maurice Lauré

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Podatek_od_towar%C3%B3w_i_us%C5%82ug


Początkujący przedsiębiorcy nie mają łatwo, ponieważ muszą zmierzyć się z ogromną liczbą przepisów, zanim uda się im uruchomić firmę. Pierwszym problemem jest samo zarejestrowanie firmy. Kiedy okaże się, że została ona zarejestrowana, należy przede wszystkim określić, w jakim sektorze czy też branży będzie funkcjonowała. Gdyby profil działalności zmienił się, należy niezwłocznie zgłosić to do odpowiednich instytucji. Każdy z właścicieli firmy, powinien zastanowić się nad usługami takie, jak porady prawne. Kancelarie prawnicze proponują doświadczonych adwokatów, którzy reprezentują także drobne przedsiębiorstwa, gdy w grę wchodzą problemy z klientami lub niegodnymi zaufania współpracownikami. Przedsiębiorcy są także często narażeni na wyciek tajemnic służbowych, co może być karane dotkliwymi karami grzywny. Prawo jest po stronie poszkodowanego, jednak powinien on udowodnić winę nieuczciwego pracownika czy klienta. Czasami jest to trudne, zwłaszcza gdy w grę wchodzą wyłącznie relacje świadków, a nie namacalne dowody.