Pomoc psychologiczna dla osób chorych na stwardnienie rozsiane
Osoby chore na stwardnienie rozsiane mogą liczyć na otrzymanie bardzo kompleksowej pomocy. Jedną z form takiej pomocy jest oczywiście pomoc lekarska świadczona przez neurologów i lekarzy pokrewnych specjalności. Osoby chore na stwardnienie rozsiane mogą liczyć także na pomoc psychologiczną.
Jest ona dla nich bardzo ważna, ponieważ żyją one ze świadomością posiadania nieuleczalnej choroby, a poza tym do objawów stwardnienia rozsianego może należeć powracająca depresja czy obniżony nastrój. Dlatego dobry psycholog może pomóc w leczeniu stwardnienia rozsianego. Równie ważna jest dla osób chorych na stwardnienie rozsiane pomoc finansowa. Dzięki niej mogą one spokojnie się leczyć i nie muszą martwić się z powodu częstszych urlopów zdrowotnych.
Zdobywanie wiedzy na temat stwardnienia rozsianego
Stwardnienie rozsiane jest jedną z chorób neurologicznych. Trzeba przyznać, że obecnie lekarze dysponują sporą wiedzą na temat tej choroby i starają się przekazywać ją swoim pacjentom. Jednak zdobywanie wiedzy na temat stwardnienia rozsianego możliwe jest również przy wykorzystaniu różnych poradników dla osób chorych.
Różnego rodzaju poradniki bardzo pomagają pacjentom chorującym na stwardnienie rozsiane, ponieważ jest ono chorobą nieuleczalną, której objawy można jedynie łagodzić i odkładać w czasie ich rozwój. Jednocześnie można mieć nadzieje, że dzięki dobrze prowadzonemu leczeniu będzie można przez długi okres czasu pozostawać w pełni sił i czuć się zupełnie dobrze. Dlatego wydaje się, że warto w aktywny sposób podchodzić do swojego leczenia.
Kryteria rozpoznawania SM - Wikipedia
Z uwagi na bogatą symptomatologię stwardnienia rozsianego brak jest swoistego testu, badania laboratoryjnego czy neuroobrazowego, które mogłoby pozwolić na jednoznaczne postawienie diagnozy. Jednocześnie wraz z postępem w leczeniu modyfikującym przebieg choroby konieczne stało się sprecyzowanie schematów diagnostycznych pozwalających na wczesne postawienie diagnozy i wdrożenie stosownej terapii.
Pierwsze przyjęte kryteria opublikowano w 1965 roku na podstawie prac Panel on the Evaluation of Experimental Trials of therapy in Multiple Sclerosis pod kierunkiem George'a A. Schumachera. Zawarta w nich konieczność udowodnienia rozsiania objawów choroby w czasie i przestrzeni oraz zastrzeżenie wykluczenia innych możliwych i lepiej tłumaczących objawy przyczyn choroby, stanowią podstawę kolejnych zaleceń diagnostycznych i obowiązują do dziś.
Opublikowane w 1983 roku kryteria Posera opierały się przede wszystkim na analizie przebiegu występowania kolejnych rzutów. Najważniejszym badaniem dodatkowym było badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Na tej podstawie pacjentów można było zakwalifikować do jednej z pięciu grup:
Klinicznie pewne SM (wystąpienie dwóch rzutów choroby z objawami z dwóch ognisk)
Wsparte badaniami laboratoryjnymi pewne SM
Klinicznie prawdopodobne SM
Poparte laboratoryjnie prawdopodobne SM
Nie SM
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryteria_McDonalda